Jacobs afschuw verdiepte zich. Het bos werd niet alleen verstoord, het werd ook vernietigd. De arbeiders werkten snel en laadden de lading met een gevoel van urgentie. Dit was geen roekeloze vernietiging. Het was weloverwogen, methodisch. Hij was op iets veel groters gestuit dan hij ooit had verwacht.
Jacob kromde zijn nek en boog zich voorover om de plek beter te kunnen zien. Zijn hart bonsde terwijl hij elk detail in zich op probeerde te nemen. Maar toen hij zijn gewicht verplaatste, gleed zijn voet weg. De modder onder de rotsen was glad en voordat hij zichzelf kon opvangen, gleed hij uit.