Twee van hen bewogen zich naar hem toe. Jacobs spieren vergrendelden zich van schrik toen ze dichterbij kwamen, hun laarzen krakend tegen het vuil. Zijn verstand schreeuwde dat hij moest vluchten, maar zijn benen weigerden te bewegen. Net toen hun handen naar hem reikten, brak een diepe, keelklank door de lucht.
De eland. Hij stampte naar voren, zijn neusgaten opengesperd en zijn enorme gewei waarschuwend omlaag. De mannen kwamen tot stilstand, hun zelfvertrouwen verflauwde. Een van hen vloekte onder zijn adem en deinsde achteruit. Maar de leider, onaangedaan, draaide zich scherp om en blafte: “Pak het geweer. Nu.”