Jacobs maag zakte naar beneden. Zijn hartslag gonsde in zijn oren. Als ze de eland neerhaalden, was er niets meer over om hem te beschermen. Hij probeerde na te denken, te plannen, maar paniek vertroebelde zijn gedachten. Dit was het dan. Hij was zo ver gekomen, maar hij zou falen. Hij zou nooit de waarheid aan het licht kunnen brengen.
Toen, boven het zware bonzen van zijn hart, steeg er een ander geluid op. Geblaf. Het diepe, scherpe geblaf van politiehonden. En toen – motoren. Koplampen sneden door de bomen, hun lichtbundels schoten over het donkere terrein. Banden slipten over het vuil. De boswachters waren er.