Zijn verhaal verspreidde zich tot ver buiten Glendale en trok nationale aandacht. Journalisten stroomden toe om hem te interviewen, gretig om het schrijnende verhaal te vertellen van de eenzame journalist die een duister geheim ontdekte dat diep in het bos begraven lag. Maar ondanks de nieuwe bekendheid bleef Jacob bescheiden: hij had het nooit voor de erkenning gedaan. Hij had het voor het bos gedaan.
Op een avond, toen de zon achter de bomen dook, stond Jacob aan de rand van het bos, de frisse lucht inademend. Het bos fluisterde om hem heen, opnieuw levend en bloeiend. Een geritsel in het kreupelhout deed hem omdraaien en even zweerde hij dat hij een bekend silhouet zag – een stille knik van het bos waarvoor hij had gevochten om het te beschermen.