Lisa scrolde obsessief, haar duim verdoofd, haar ogen pijnlijk. Elk bericht bood een sprankje belofte, snel gevolgd door teleurstelling. Iemand zwoer dat ze de adelaar in de richting van de heuvels hadden zien vliegen. Een ander beweerde dat hij iets bij de rivieroever had laten vallen. Allemaal vaag. Allemaal oncontroleerbaar.
Ze kon niet zitten. Kon niet ademen. De minuten voelden als drijfzand. Hoe langer ze wachtte, hoe verder Coco weg leek te drijven. Het schuldgevoel was verstikkend. Waarom was ze niet dichterbij geweest? Waarom had ze de schaduw niet eerder opgemerkt? Waarom had ze haar alleen gelaten?