Het lichaam was slap. Lisa deinsde achteruit, haar handen trilden, snikken ontsnapten haar lippen in haperende zuchten. Ze hurkte tegen een boom en klemde haar hoofd vast. Ze kon het niet meer ophouden. David knielde rustig neer en legde een kalmerende hand op haar schouder.
“Blijf hier,” zei hij. “Laat me even kijken.” Lisa kon niet spreken. Ze kon zich niet bewegen. Ze knikte één keer. David kwam snel terug. “Zij is het niet,” zei hij zachtjes. “Het is gewoon een konijn.” Lisa ademde een geluid uit dat het midden hield tussen een snik en een lach.