David knikte. “Laten we gaan.” Hij aarzelde niet. De anderen ook niet. Ze veranderden van richting en liepen door het bos in de richting van de boomgaard. Lisa bewoog zich met hernieuwde energie, gevoed door adrenaline en broze hoop. De mist die uit de grond opsteeg, leek om hen heen te verstommen.
De boomgaard kwam langzaam tevoorschijn uit de duisternis. Ooit bloeide de boomgaard goed, maar nu stonden er voornamelijk kromme bomen met kale takken en afbrokkelende stammen. Een lage stenen muur markeerde de grens. Lisa ging niet langzamer lopen. Ze klom over het muurtje en landde met knikkende knieën aan de andere kant.