Hoger en hoger klom hij. De boom kraakte, de bladeren ritselden bij elke beweging. Lisa’s handen brandden van het touw, maar ze verslapte haar greep niet. Dat kon ze niet. Ze volgde zijn bewegingen, elke centimeter vooruit was een kleine overwinning. Het nest kwam dichterbij. De rand van de angst ook.
David bereikte eindelijk de tak die boven de schuur uitstak. De tak kreunde onder zijn gewicht, maar hij schoof naar voren tot hij in het nest kon kijken. Hij stond stil. Van beneden zag Lisa hem helemaal stilstaan. “Is ze daar?” riep ze met een strakke stem. Davids antwoord kwam zachtjes. “Ja. Ze is hier.”