Ze haalde het eruit. Het stoffen muisje was vervaagd en haveloos, maar herkenbaar. Coco ging nooit ergens heen zonder en Lisa ook niet. “Ze zat er altijd achteraan alsof het leefde,” mompelde ze. Zonder nog een woord te zeggen, kronkelde Lisa haar arm naar achteren en gooide het zo ver als ze kon.
Het speeltje tolde door de lucht en landde ver naar links, bij een stukje hoog gras. De kop van de adelaar draaide zich om. Hij zweefde een halve seconde verward in de lucht, draaide zich toen plotseling om en vloog achter de beweging aan, met zijn vleugels door de wind. Lisa ademde nauwelijks.