Buren openden hun deuren. Sommigen stapten op de veranda. Alle ogen zochten de hemel af. Lisa beschermde de hare met een trillende hand. En toen zag ze het: een enorme adelaar die boven de daken zweefde, zijn vleugels wijd uitgespreid, schaduwen werpend die over de tuinen en erven golfden.
Het gebeurde snel, sneller dan haar hersenen konden verwerken. De adelaar cirkelde één keer en liet zich toen vallen. Zijn klauwen strekten zich uit en sneden door de lucht. Lisa stond op van haar stoel, haar mond open, maar er kwam geen geluid uit. Coco, midden in het gras, verdween in een waas van vleugels en vacht.