De aanblik vervulde hem met een mengeling van woede en hulpeloosheid. Het arme dier zat vast en hij kon niets doen vanaf deze afstand. Paul stapte dichter naar de rand van de kuil en probeerde de situatie in te schatten. De modder was diep en modderig, waardoor het voor de babyolifant bijna onmogelijk was om grip te krijgen. De wanden van de kuil waren te steil om te beklimmen. Pauls gedachten raasden terwijl hij zocht naar een manier om te helpen, maar hij wist dat de taak buiten zijn bereik lag.
Het gehuil van de babyolifant werd steeds luider terwijl hij worstelde, zijn kleine lichaam zakte steeds verder weg in de modder. Pauls hart deed pijn. Hij wilde helpen – hij moest helpen – maar hij stond machteloos. Hij was niet uitgerust voor dit soort reddingsacties. De modderige kuil, het uitzinnige dier en zijn eigen beperkingen hielden hem gevangen in een hulpeloze frustratie.