De sirenes loeiden terwijl buren zich tegen hun ramen drukten om een glimp op te vangen. In het midden van Oakridge Avenue stond Sahara roerloos, haar gouden vacht glinsterend onder de straatverlichting. De geweren van de politie richtten gestaag, maar niemand durfde zich te verroeren. Een kinderstem doorbrak de stilte: “Ze kijkt me recht aan.”
Hijgde toen de leeuw een stap naar voren deed, zijn spieren gespannen als veren. De camera van een verslaggever klikte, het geluid was angstaanjagend hard in de gespannen stilte. Ouders trokken hun kinderen dichterbij. Iemand fluisterde: “Het is voorbij.” Toch sloeg Sahara niet toe. Ze hief haar hoofd op, haar ogen zoekend naar iets dat niemand begreep.
Tom Reyes brak door de barricade en zwaaide met zijn armen. “Niet schieten!” schreeuwde hij. Alle ogen waren op hem gericht, de man die de leeuw had grootgebracht. Zijn stem kraakte van de urgentie: “Alsjeblieft!” De menigte bevroor, gevangen tussen angst en ongeloof.