Maar wanhoop in combinatie met angst kon tragedie betekenen. De politie zette vallen met vlees, laadde verdovingspijlen en laadde geweren. Menigten verzamelden zich bij barricades en fluisterden zowel gebeden als vervloekingen. En Sahara, zich niet bewust van de storm die zich tegen haar keerde, glipte door het doolhof van menselijke straten, haar hart bonzend van maar één instinct: haar broer of zus vinden.
Bij zonsopgang hakten helikopters de lucht in, hun zoeklichten veegden over daken en steegjes. Bewoners filmden vanaf balkons en vingen vluchtige schaduwen op die al dan niet Sahara waren. Het lawaai verontrustte haar, de oren spitsten zich bij elke donderslag. Ze dook een afwateringstunnel in, haar hart bonkte, de wereld trilde boven haar.