Tom markeerde nog een pin op zijn kaart. Het patroon bevestigde onmiskenbaar een pad in de richting van de dierentuin. “Ze komt terug,” fluisterde hij met trillende vingers. Maar gemeenteambtenaren wezen hem weer van de hand. “Wishful thinking,” spotte de chef. “Ze is op zoek naar een prooi.” Tom hield zijn woede in, omdat hij wist dat Sahara’s honger niet naar vlees ging, maar naar familie.
Na lang nadenken besloot Tom dat de enige manier om Sahara te lokken met Nyla’s geur kon zijn. De kat die niet in voedselaas zou trappen, zou zeker reageren op de aantrekkingskracht van een bloedband. De enige grote hindernis die overbleef was het overtuigen van de autoriteiten en het plannen van de details.