Tom bracht slapeloze nachten door met het schetsen van kaarten en het volgen van Sahara’s bewegingen als sterrenbeelden. Zijn plan werd zijn obsessie: haar terugleiden met geur, stem en herinnering. Nyla’s deken zou bij de dierenartsvleugel worden gelegd, het hek zou open blijven en Tom zou zelf als baken fungeren. Geweren zouden niet nodig zijn, hoopte hij.
De politie spotte eerst. “Eén verkeerde stap en ze vermoordt iemand.” Tom duwde terug, zijn stem krakend. “Ze zal niet aanvallen, ze is zoekende. Ik kan haar naar huis brengen.” Tegen de weerstand in bereikte hij een fragiele overeenkomst: één gang afgesloten door voertuigen, de menigte teruggedrongen, verdovingspijlen alleen klaargehouden als laatste redmiddel.