Tom bezocht de dierenartsvleugel. Nyla lag zwak in haar hok, ademde oppervlakkig, haar ribben waren zichtbaar onder haar vacht. Ze tilde haar hoofd zwakjes op bij zijn stem. “Ze komt voor jou,” fluisterde Tom hartverscheurend. De verzorgers gaven hem alles waar hij om vroeg. Vastberadenheid vlamde in zijn borstkas.
Ondertussen knaagde Sahara’s honger aan haar. Ze struinde vuilnisbakken af, scheurde in vuilniszakken en slikte bedorven restjes door. Een buurman filmde vanuit zijn raam, walgend: “Ze jaagt in de buurt van kinderen!” Toch verraadden de beelden haar zwakte – haar ribben waren te zien, haar bewegingen waren langzamer, niets zoals het roofdier beschreef. Ze was aan het overleven, niet aan het jagen.