Amateurjagers zwierven nog steeds door steegjes met kruisbogen en geweren, geruchten achterna jagend voor de roem. Eén groep dreef Sahara bijna in het nauw achter een pakhuis. Ze hieven hun wapens, maar haar snelheid sprong door de opening voordat ze vuurden. Alleen de klauwafdrukken op de muur bleven over en bespotten hun falen. Ze werd een geest en een legende, onaantastbaar.
De autoriteiten escaleerden: “Kalmerende middelen werken niet – te riskant.” Sluipschutters kregen het bevel om op zicht te schieten. Het publiek raakte verdeeld: sommigen eisten bloed, anderen smeekten om genade. Presentatoren van praatprogramma’s en gasten schreeuwden over elkaar heen: Roofdier of gevangene? Sahara, zich niet bewust van de debatten die in de huiskamers woedden, hinkte stilletjes dichter naar het enige huis dat ze kende.