Bij zonsopgang dreven agenten haar in het nauw op een scheepswerf. Schijnwerpers flitsten, motoren draaiden, geweren werden geheven. Een dartpijl schoot voorbij en schampte haar schouder. Sahara vluchtte en sprong met onmogelijke gratie over hekken, hoewel haar pas haperde. De menigte die toekeek geloofde dat ze iemand had aangevallen. “Agressief!” schreeuwden de krantenkoppen. In werkelijkheid vluchtte ze, gewond en doodsbang.
Tom sloeg tegen de muur toen hij het hoorde. “Ze is gewond en nu noemen jullie het bewijs!” Zijn smeekbeden werden genegeerd. Voor de stad was Sahara niet langer een leeuw, ze was een krantenkop, een gevaar en een spektakel. Maar Tom zag de waarheid: zij en de stad hadden niet veel tijd meer.