De bijna-vangst verdiepte de hysterie. Sommige inwoners verlieten de stad in de overtuiging dat een ramp onvermijdelijk was. Anderen kwamen dichterbij, vastbesloten om getuige te zijn van het zich ontvouwende drama. Menigten verzamelden zich bij barricades, smartphones in de aanslag. Sahara werd Oakridge’s onwillige ster, elke stap van haar werd uitgezonden, geanalyseerd, sensationeel gemaakt. Het theater van de mensheid sloot zich om haar heen.
Op de afgesproken dag van de poging tot gevangenneming verstilde Oakridge. Schijnwerpers omlijstten de smalle route, politieradio’s sisten en camera’s schoten over de barricades. Tom stapte naar buiten, zijn hart bonkte en droeg de doek die Nyla’s geur droeg. Hij riep zachtjes, een geluid dat nauwelijks hoorbaar was. Sahara verscheen na wat een eeuw leek, haar ribben waren te zien en haar ogen waren gefixeerd.