Elke stap die ze zette was weloverwogen, langzaam, geleid door een geurspoor dat alleen voor haar waarneembaar was. De menigte mompelde, verstomde in eerbied. Nyla’s zwakke, opgenomen kreun weerklonk in de nacht. Sahara bevroor, spitste haar oren en antwoordde toen – zwak, trillend. Toms borstkas klemde zich samen. Ze was bijna thuis.
De bewakers zwaaiden het hek stilletjes open en voor een breekbaar moment bloeide de hoop op. Sahara hinkte naar voren, haar staart trilde, haar ogen gericht op de bestemming. Tom hield zijn adem in en moedigde haar fluisterend aan. Zelfs de agenten leken aangeslagen, met hun vingers zwevend maar stil, wachtend op wat een wonder zou kunnen zijn.