Toen werd de nacht doorbroken door een schreeuw. Een freelance cameraman was te dichtbij gekropen, wanhopig op zoek naar een foto. Zijn camera gleed uit zijn handen en sloeg met een holle klap tegen metaal. Sahara deinsde hevig terug, haar spieren verkrampten. Ze draaide zich om en rende zijwaarts in de richting van een smal laantje dat naar de volgende kruising leidde. Tom vloekte over de gemiste kans.
Dezelfde avond vond een schijnwerper van een nieuwshelikopter haar op een nabijgelegen terras, mank, met een gehaaste ademhaling. De camera zoomde in en zond haar uitputting wereldwijd uit. Voor een vluchtige seconde zagen miljoenen Sahara meer als een gevangene dan als een roofdier. Toen sprong ze weg, verdween weer en liet de stad hijgend achter.