Terug in de dierentuin kwam de ontdekking te laat. Een nachtwaker zag het lege verblijf, de vertrapte modder bij het kapotte hek. Radio’s knetterden, bevelen werden geroepen: “Sluit alles af! Vind haar voor het daglicht!” Maar de storm verdrong hun stemmen. Sahara was al weg, gedragen in de richting van straten die ze nooit gekend had.
Tom Reyes, haar verzorger, hoorde het nieuws met angst aan. Hij had Sahara als welp met de hand melk gegeven, haar zien struikelen tijdens haar eerste stapjes en haar gekalmeerd tijdens onweer. Hij kende haar instincten maar ook haar angsten. “Ze zal niemand kwaad doen,” vertelde hij de directeur. “Ze zal op zoek zijn naar iets vertrouwds.”