Sahara bleef staan op Oakridge Avenue, omringd door het felle schijnsel van de schijnwerpers. Ze keek niet naar links of rechts, maar alleen vooruit, alsof ze iets zag wat niemand anders kon zien. Politiegeweren volgden haar bij elke stap. De menigte wiegde, heen en weer geslingerd tussen ontzag en terreur. Het roofdier van de stad was thuisgekomen.
De adem stokte toen Sahara naar voren stapte. Camera’s klikten, flitsen ontploften als de bliksem. Ouders sleepten snikkend hun kinderen terug. Agenten verplaatsten hun doel, hun vingers verstrakten. “Niet schieten!” riep er een, maar de zenuwen raasden. Elke seconde werd gespannen, een breekbare draad die dreigde te breken. Sahara’s schaduw werd langer onder de felle lampen.