De chef blafte: “Ze doorbreekt de perimeter – schiet!” Vingers grepen naar de trekker. Tom draaide zich om en schreeuwde wanhopig: “Als je schiet, dood je ze allebei, zie je dat niet?” Zijn woorden barstten van wanhoop. Even trilden de geweren. Het lot van de stad wankelde op de seconden van menselijke terughoudendheid.
En toen stopte Sahara en hief haar hoofd hoog op. De menigte snakte naar adem toen haar blik over hen heen ging – roofdier, gevangene, zus en overlevende. Ze liet een lage, spookachtige kreun los die door de verlichte nacht klonk. Voor dat zwevende moment zakten zelfs de geweren iets omlaag, vastgehouden door iets groters dan angst: herkenning.