De impasse werd doorbroken toen Nyla’s schreeuw opnieuw klonk, zwak maar onverzettelijk. Sahara draaide zich volledig naar de vleugel van de dierenarts en negeerde de geweren, camera’s en angst. De menigte hield zijn adem in. Eindelijk liet de chef zijn hand zakken. “Blijf staan,” mompelde hij. Wapens wankelden, ongeloof golfde. Tegen elk bevel in, hield genade stand.
Bewakers openden de poort naar de medische vleugel, harten bonkten. Sahara glipte er doorheen, mank, ogen naar voren gericht. Binnenin bewoog Nyla zwakjes, haar oren trilden. De ogen van de zussen ontmoetten elkaar en Sahara kreunde opnieuw, zacht, trillend. Nyla antwoordde, de zwakste echo van leven. De hereniging legde Oakridge meer het zwijgen op dan geweren ooit zouden kunnen.