In de dagen die volgden werd de stad zachter. Critici eisten verantwoording van de dierentuin; anderen lobbyden voor een toevluchtsoord waar beide zussen samen konden genezen. Kinderen schetsten leeuwen niet als monsters maar als beschermers. Oakridge’s verhaal was veranderd in een van overleven en verwantschap.
Weken later bezocht Tom hen in de stille dierenartsafdeling. Sahara lag opgekruld naast Nyla, hun ademhaling regelmatig, ogen half gesloten in vertrouwen. Buiten ging de stad door met het jagen op nieuwe krantenkoppen. Maar voor Tom bleef de herinnering: de nacht dat genade zegevierde en een leeuw mensen eraan herinnerde wat familie werkelijk betekende.