Tom zat in zijn appartement en scande nieuwsfragmenten. Zijn ogen bleven hangen bij elke trillende video. Het viel hem op dat de meesten iets misten: Sahara pauzeerde altijd bij geluiden uit de verte – sirenes van ziekenwagens, vage oproepen en laag gebrul gedragen door de wind. Hij herinnerde zich Nyla, haar zieke zus, van wie Sahara onafscheidelijk was geweest. “Ze ontsnapt niet,” mompelde hij.
De openbaring brandde door hem heen. Nyla was maanden eerder gescheiden voor behandeling in de veterinaire vleugel, te zwak om in het openbaar te worden gezien. Sahara’s verblijf stond tegenover die vleugel. Elke dag zagen ze elkaar over het hek. Toms maag draaide zich om. “Ze is niet gevaarlijk,” fluisterde hij. “Ze is wanhopig.”