Eli knikte. “Dat kan gebeuren. Laat het gewoon niet weer gebeuren.” “Ja, ja. Natuurlijk,” zei de man, terwijl hij in zijn auto klom. Met een zwaai en een vage verontschuldiging reed hij weg. Eli stond daar nog een minuut voordat hij terugliep naar het huis. Margaret was de rozenstruiken aan het trimmen, haar handschoenen modderig.
“Iemand heeft bij de maïs geparkeerd,” zei Eli. “Ik zei dat hij weg moest gaan.” Ze stopte niet met werken. “En?” “Hij verontschuldigde zich. Zei dat de parkeerplaats vol was.” Margaret keek toen op, haar ogen iets vernauwend. “Ze komen wel terug,” zei ze.