Er stonden nu tien auto’s. Eli stond verstijfd aan de rand van zijn veld. Hij nam niet eens een slokje van zijn koffie. Zijn schouders waren stijf, zijn kaken gebald. Een deel van hem wilde naar elke bestuurder toe rennen en antwoorden eisen, maar wat voor zin had dat?
Toch moest hij iets proberen. Hij stak de weg over naar SilverMart, waar de ochtendzon het plaveisel al verwarmde. Binnen was het een werveling van lawaai en verwarring – luidruchtige aankondigingen, piepende karretjes en een jankend kind in gangpad vier. Hij wachtte bij de balie tot iemand hem naar de manager verwees.