Maar zelfs nu er genoeg parkeerruimte was, durfde niemand zijn geluk nog te beproeven door Eli’s grens over te steken. Het veld waar ooit de auto’s hadden gestaan, bloeide op. Maïsstengels rezen hoog en groen naar de hemel alsof er nooit iets mis was gegaan.
Tussen de rijen stonden takjes wilde bloemen, door Margaret geplant als stil eerbetoon aan de schade die ooit was aangericht. Op een avond, net na zonsondergang, zaten Eli en Margaret op hun veranda te kijken naar de wind die als een zachte golf door het veld bewoog. De roze vergeet-me-nietjes zwaaiden aan de voet van de portiektrap, vers bewaterd.