“Weet je,” zei Margaret, “je bent een beetje een volkslegende geworden.” “Mm,” gromde Eli. “Mensen blijven vragen of je het volgend jaar weer gaat doen.” “Wat doen? Maïs verbouwen?” Ze glimlachte. “Mensen weer insluiten.” Hij schudde zijn hoofd. “Ik hoop dat ik dat nooit hoef te doen.
Dat was geen landbouw, dat was babysitten op volwassenen.” Ze zaten nog een paar minuten in gezellige stilte. Ergens in de verte begon een krekel te tsjirpen. “Ik ben blij dat we het niet hebben laten verpesten,” zei Margaret zacht. “Niet alleen het veld. De manier waarop we leven.” Eli reikte naar haar toe en pakte haar hand. “Ze kwamen niet eens in de buurt.”