Hij betrapte zichzelf erop dat hij te lang naar Ethan staarde, naar de hoeken van zijn gezicht. Was de kaaklijn van Claire’s vader? Of van iemand anders? Elke gelijkenis voelde glad aan. Leo’s lach deed hem ooit glimlachen; nu knaagde het aan hem. Wiens zoon ben je eigenlijk? Daniel haatte zichzelf omdat hij er zelfs maar aan dacht.
Oude herinneringen stroomden terug, plotseling onheilspellend. Claire die lachte om sms’jes die ze nooit deelde, aanhoudend afscheid op feestjes, vage verklaringen voor zakenreizen. Dingen die hij ooit had weggewuifd, werden nu bewijzen. Zijn gedachten speelden ze eindeloos na, alsof hij een puzzel in elkaar aan het passen was waarvan hij niet wilde dat hij hem afmaakte.