Op een zaterdag beweerde ze dat ze “even weg moest” Daniel, rusteloos, volgde haar discreet. Zijn hart bonkte toen hij zag hoe ze een man buiten een café ontmoette. Ze omhelsden elkaar kort voordat ze naar binnen verdwenen. Daniels handen trilden op het stuur.
Thuis leek Claire lichter, neuriënd terwijl ze groenten hakte voor het avondeten. Daniel raakte zijn bord nauwelijks aan. Hij zag haar helderheid als leedvermaak, alsof ze een geheim met zich meedroeg dat ze nauwelijks kon verbergen. Hij verontschuldigde zich vroeg en trok zich terug naar boven, waar de schaduwen luider fluisterden dan haar stem beneden.