Daniel werd de meeste ochtenden vroeg wakker en genoot van de stilte voordat zijn zoons de trap af kwamen stormen. Hij hield ervan hoe Claire zich in die minuten door de keuken bewoog; haar los, dampende koffie, zonlicht dat door de luxaflex glijdt. In die stille momentopnames voelde Daniel zich er zeker van dat hij iets onwankelbaar goeds had opgebouwd.
Het ontbijt was nooit rustig. Ethan eiste siroop alsof het een mensenrecht was, terwijl Leo, vastbesloten als altijd, zijn kopje weer omstootte. Claire’s lach verzachtte de rommel en Daniel moest ook lachen, zelfs toen hij de tafel afveegde. Het was chaotisch, onvolmaakt en hij had het voor niets willen ruilen.