De jongens liepen de keuken in, wijdbeens van het geschreeuw. Claire joeg ze snel naar boven, haar stem strak, kalm omwille van hen. Toen ze terugkwam, glinsterden haar ogen, maar haar toon was staal. “Als je me niet kunt vertrouwen, is dat jouw probleem,” zei ze, elk woord snijdend als glas.
Daniel’s stem werd harder naarmate de ruzie toenam. “Het is niet alleen deze kaart, Claire. Het is alles. De late nachten, de telefoontjes die je buiten de deur pleegt, de manier waarop je al weken geheimzinnig doet.” Hij wees naar de trap. “Soms kijk ik naar Ethan, naar Leo, en vraag ik me af of ze wel van mij zijn.”