Haar gezicht vertrok van kleur. Even staarde ze alleen maar, alsof de woorden niet waren doorgedrongen. Toen lachte ze een keer, broos. “Hoor je jezelf? Je bent gestoord.” Haar stem kraakte, trilde. “Die jongens aanbidden je. En jij staat hier mij te beschuldigen, hen te beschuldigen, omdat je een stomme kaart hebt gevonden?”
Daniels handen trilden. “Ik ben niet gek. Dingen kloppen niet. Zeg me wie het geschreven heeft! Vertel me waarom ik je moet geloven!” Zijn stem dreunde door de keuken. Claire drukte haar handpalmen tegen haar gezicht en liet ze toen zakken, de tranen biggelden over haar wangen. “Waar komt dit vandaan, Daniel? Waarom nu?”