De volgende ochtend was het ontbijt machinaal. Claire bewoog zich rustig, haar ogen gezwollen maar stabiel, en sprak alleen tegen de jongens. Daniel probeerde een praatje te maken, maar ze negeerde hem, haar zwijgen luider dan welke beschuldiging dan ook. Ethan merkte het op en fronste, Leo vroeg waarom mama er verdrietig uitzag. Claire glimlachte zwakjes, borstelde hun haar en weigerde te antwoorden.
Op zijn werk kon Daniel zich niet concentreren. Spreadsheets vervaagden, de stemmen van collega’s dempten. Zijn gedachten cirkelden als aasgieren, pikkend aan schuldgevoelens, woede, achterdocht, schaamte. De kaart brandde in zijn zak. Elk uur controleerde hij zijn telefoon, wachtend op de e-mail van het lab. Elke melding deed zijn borstkas verkrampen voordat hij in teleurstelling wegzakte.