Die avond sprak Claire nauwelijks, maar voor ze naar bed ging zei ze gelijkmatig: “Ik moet je morgen iets laten zien.” Haar toon was vlak, haar gezicht onleesbaar. Daniel knikte verdoofd, maar zijn gedachten bleven teruggaan naar de envelop in haar bureau. De jongens waren van hem, maar voor wie was de kaart? En waarom?
De volgende ochtend was het muisstil. Claire liep bruusk door de keuken, lunches inpakkend, zijn ogen ontwijkend. Daniel keek naar elke beweging van haar, op zoek naar barsten. De DNA-test bewees dat de jongens van hem waren, maar de kaart brandde nog steeds in zijn zak als een lucifer die op ontbranding wachtte.