Hij pakte haar hand stevig vast en werd overspoeld door opluchting. “Laat me het dan goedmaken,” fluisterde hij. “Dag voor dag. Hoe lang het ook duurt.” Claire ademde uit, een trillerig lachje brak door haar tranen heen. “Het is je geraden,” zei ze, terwijl ze zich eindelijk tegen hem aanleunde. Haar voorhoofd rustte tegen zijn borst en hij hield haar stevig vast.
Boven bewoog Ethan zich en riep slaperig. Claire trok zich terug en wreef haar ogen uit. Daniel kuste haar hand voordat ze samen de trap opliepen. Bij de deuropening keken ze naar hun zonen, verstrengeld in dekens, gelijkmatig ademend, veilig. Claire kneep één keer in zijn vingers, rustig maar stevig, een teken van vergeving dat wortel begon te schieten.