Ze keek op, glimlachte flauwtjes en raakte zijn haar aan. “Voor altijd,” zei ze eenvoudig, alsof het al besloten was. De radiator kletterde, het straatlicht kerfde gouden vormen op het tapijt. Daniels telefoon zoemde van de herinneringen, maar hij negeerde ze. Er zat niets anders op dan haar nog wat langer vast te houden.
Weken vervaagden. Ethan scoorde zijn eerste doelpunt, Leo strikte eindelijk zijn veters zonder hulp en grijnsde alsof hij de wereld had veroverd. Claire’s vader stuurde haar eindeloze foto’s van overbewaterde planten. Daniel catalogiseerde deze kleine markeringen van het gewone leven en was ervan overtuigd dat de wereld aan zijn kant stond, totdat..