Hij gleed in een stoel en probeerde het er nonchalant uit te laten zien, hoewel zijn handen nog steeds trilden toen hij naar de mok op de toonbank reikte. De mannen binnen leunden naar voren, benieuwd naar zijn verhaal. “Zo,” zei er een, “heb je ons monster ontmoet?” Een golving van gelach rolde door de kamer.
Erik forceerde een grijns. “Het enige dat er vannacht was, was leeg water,” loog hij. “Jullie horen allemaal wat jullie willen horen.” Marta’s ogen vernauwden zich. “Grappig,” zei ze, “hoe leeg water een man wit als krijt achterlaat.”