Het werd een kleine geopolitieke storm, een krantenkop die hun kleine gemeenschap plotseling zichtbaar maakte op het wereldtoneel. Maar dat deed er op dat moment allemaal niet toe. Aan de kust bleef die nacht alleen de herinnering over aan de zwarte romp die oprees als een leviathan, en de ongemakkelijke waarheid dat het dorp niet was vervloekt door een oude zeegeest, maar was gestuit op de verborgen spelletjes van naties.
Erik bleef nog lang nadat de anderen waren vertrokken. De genoegdoening verwarmde hem, maar het onbehagen bleef dieper hangen. De zee was altijd gevaarlijk geweest, maar wild, natuurlijk, iets wat hij kon begrijpen. Nu wist hij wel beter. Er zaten machines onder, groter dan welke walvis ook, stil tot ze ervoor kozen om dat niet te zijn. En dat, dacht hij grimmig, was zijn eigen soort monster.