Omringd door de drukkende stilte en de verborgen dreigingen van het bos, voelde Hazel een ongemakkelijke verbinding met de natuur, alsof de natuur zelf haar adem inhield, wachtend op iets onbekends dat zich zou ontvouwen.
De ogen van de beer spraken van vertrouwen en wanhoop, en reikten naar haar op een manier die ze niet kon negeren. Terwijl ze meer probeerde te ontdekken, stootte Hazels hand op iets ongewoons – een oud, versleten dagboek begraven onder dennennaalden.