Een figuur kwam dichterbij en ze hield zich stil, hopend dat het gebladerte haar verborgen zou houden. De figuur kwam in zicht – het was de reiziger uit het dagboek. Hij zag er ruw en gefrustreerd uit, geflankeerd door anderen met netten en gereedschap.
Zijn blik was op haar gericht en zijn spottende stem sneed door de stilte. Hazel greep haar mes, voelde zowel het koude gewicht als haar eigen angst. Het bos, ooit sereen, voelde nu bedreigend voor Hazel. Elk geritsel en geknak leek te fluisteren over verborgen gevaren.