Hij gooide zijn hoofd naar achteren en lachte, een wreed, spottend geluid dat als een waarschuwing door het donkere bos galmde. “Denk je dat je me kunt vertellen wat ik moet doen? Je bent niets. Zwak. Hulpeloos. Zielig.” Hij spuugde de woorden, stuk voor stuk doorspekt met minachting.
Hij begon naar haar toe te lopen, zijn stappen weloverwogen en dreigend, de steen gebald in zijn vuist. Hazels angst piekte, haar geest rende naar een uitweg, maar haar lichaam was bevroren van angst. Net toen hij dichtbij genoeg was om de muffe geur van zweet en vuil op hem te ruiken, weerklonk er een plotselinge, aardschokkende dreun door de bomen.