Samantha hield zich gedeisd en gebruikte de tent als schuilplaats om voorzichtig naar buiten te gluren. De bewegende schaduwen verraadden de aanwezigheid van anderen. Elk natuurlijk geluid in het bos werd versterkt, wat de spanning van haar heimelijke observatie verhoogde.
Samantha’s hart bonkte in haar borstkas toen een van de figuren dichter bij haar geïmproviseerde schuilplaats in het kreupelhout kwam. Ze durfde zelfs niet te ademen, hopend dat het gebladerte haar aanwezigheid zou verhullen. Maar toen de figuur stilstond, draaide hij zijn hoofd en staarde met zijn ogen door het groen recht op haar af, een moment waarop angst en verwachting elkaar kruisten.