Terwijl de situatie steeds nijpender werd, nam Samantha even de tijd om haar gedachten te ordenen en besloot ze op de instincten van de beer te vertrouwen. Hij bewoog zich doelgericht en navigeerde door het doolhof van het bos met een zelfverzekerdheid die bijna bovennatuurlijk leek. Samantha volgde, in de hoop dat het aangeboren inzicht van de beer in het terrein hen weg van het gevaar en in veiligheid zou brengen.
Elke logische vezel in haar wezen schreeuwde dat ze de snelste weg uit de omarming van het bos moest vinden, maar een dieper, instinctief deel van haar drong aan op vertrouwen in deze onverwachte bondgenoot. De beer, een bewaker van zowel dreiging als mysterie, was haar kompas in de chaos geworden en leidde haar stappen door een onuitgesproken vertrouwen.