Samantha raapte haar moed bij elkaar en naderde het gevangen welpje, zich bewust van de waakzame ogen van de volwassen beer die elke beweging van haar in de gaten hielden. Er hing een enorme spanning in de lucht, een stille confrontatie tussen mens en dier, waarbij ze elkaars bedoelingen in de gaten hielden. Samantha’s benadering was langzaam en weloverwogen, waarbij ze zich liet leiden door haar respect voor de beschermende instincten van de beer.
Samantha was zich bewust van het delicate evenwicht dat ze moest bewaren en benaderde haar taak met een mengeling van vastberadenheid en zachtheid. Elk woord dat ze fluisterde was een balsem, elke beweging berekend om verder leed te voorkomen. De taak die ze moest volbrengen was gevaarlijk, niet alleen door de fysieke details van de strik, maar ook door de mogelijke reactie van de beer zelf.