Uiteindelijk begaf het net het onder Samantha’s hardnekkige inspanningen en was de welp vrij. Zijn kleine gedaante verdween in de dikke vacht van de volwassen beer. De hereniging was een ontroerend tafereel, een bewijs van de blijvende band tussen moeder en kind, zelfs bij door mensen veroorzaakte tegenspoed.
De rust van hun inspanningen werd al snel verstoord door de naderende geluiden van gevaar. Stemmen, ver weg maar toch steeds dichterbij, en het geritsel van beweging door het kreupelhout gaven aan dat de tijd begon te dringen. Het bos, een toevluchtsoord en een plek om te ontdekken, kwam opnieuw dichterbij door de dreiging van indringing.