Toen Samantha uit het dichte bladerdak van het bos stapte, trof het zonlicht haar gezicht met een intensiteit die net iets sterker aanvoelde dan wat ze gewend was. Het zonlicht wierp een gouden gloed uit die elk blaadje en grassprietje om haar heen leek te benadrukken. Ook de lucht droeg een frisheid, een frisheid die haar longen vulde en haar bij elke ademhaling leek te reinigen. Toen ze terugkeerde naar de drukte van haar leven, werd ze overweldigd door een golf van emoties, een mix van opluchting, nostalgie en een aangrijpend verlangen naar de eenvoud en rust die ze achter zich liet.
Toen Samantha terugkeek op haar reis, zag ze dat het meer was dan een avontuur: het was een reis van zelfontdekking en transformatie. De band die ze had opgebouwd met de wildernis, met haar beschermers en uitdagingen, had haar gevormd en een onuitwisbare stempel op haar ziel gedrukt.